[1] Ingressi sunt autem ad Raguelem, et suscepit eos Raguel cum gaudio. [2] Intuensque Tobiam Raguel, dixit Annæ uxori suæ : Quam similis est juvenis iste consobrino meo ! [3] Et cum hæc dixisset, ait : Unde estis juvenes fratres nostri ? At illi dixerunt : Ex tribu Nephthali sumus, ex captivitate Ninive. [4] Dixitque illis Raguel : Nostis Tobiam fratrem meum ? Qui dixerunt : Novimus. [5] Cumque multa bona loqueretur de eo, dixit angelus ad Raguelem : Tobias, de quo interrogas, pater istius est. [6] Et misit se Raguel, et cum lacrimis osculatus est eum, et plorans supra collum ejus [7] dixit : Benedictio sit tibi, fili mi, quia boni et optimi viri filius es. [8] Et Anna uxor ejus, et Sara ipsorum filia, lacrimatæ sunt. [9] Postquam autem locuti sunt, præcepit Raguel occidi arietem, et parari convivium. Cumque hortaretur eos discumbere ad prandium, [10] Tobias dixit : Hic ego hodie non manducabo neque bibam, nisi prius petitionem meam confirmes, et promittas mihi dare Saram filiam tuam. [11] Quo audito verbo Raguel expavit, sciens quid evenerit illis septem viris qui ingressi sunt ad eam : et timere cœpit ne forte et hunc similiter contingeret. Et cum nutaret, et non daret petenti ullum responsum, [12] dixit ei angelus : Noli timere dare eam isti, quoniam huic timenti Deum debetur conjux filia tua : propterea alius non potuit habere illam. [13] Tunc dixit Raguel : Non dubito quod Deus preces et lacrimas meas in conspectu suo admiserit. [14] Et credo quoniam ideo fecit vos venire ad me, ut ista conjungeretur cognationi suæ secundum legem Moysi : et nunc noli dubium gerere quod tibi eam tradam. [15] Et apprehendens dexteram filiæ suæ, dexteræ Tobiæ tradidit, dicens : Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob vobiscum sit, et ipse conjungat vos, impleatque benedictionem suam in vobis. [16] Et accepta carta, fecerunt conscriptionem conjugii. [17] Et post hæc epulati sunt, benedicentes Deum. [18] Vocavitque Raguel ad se Annam uxorem suam, et præcepit ei ut præpararet alterum cubiculum. [19] Et introduxit illuc Saram filiam suam, et lacrimata est. [20] Dixitque ei : Forti animo esto, filia mea : Dominus cæli det tibi gaudium pro tædio quod perpessa es.