[1] Verba Ecclesiastæ, filii David, regis Jerusalem.

[2] Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes ;
vanitas vanitatum, et omnia vanitas.
[3] Quid habet amplius homo
de universo labore suo quo laborat sub sole ?

[4] Generatio præterit, et generatio advenit ;
terra autem in æternum stat.
[5] Oritur sol et occidit,
et ad locum suum revertitur ;
ibique renascens, [6] gyrat per meridiem, et flectitur ad aquilonem.
Lustrans universa in circuitu pergit spiritus,
et in circulos suos revertitur.
[7] Omnia flumina intrant in mare,
et mare non redundat ;
ad locum unde exeunt flumina
revertuntur ut iterum fluant.
[8] Cunctæ res difficiles ;
non potest eas homo explicare sermone.
Non saturatur oculus visu,
nec auris auditu impletur.
[9] Quid est quod fuit ? Ipsum quod futurum est.
Quid est quod factum est ? Ipsum quod faciendum est.
[10] Nihil sub sole novum,
nec valet quisquam dicere : Ecce hoc recens est :
jam enim præcessit in sæculis quæ fuerunt ante nos.
[11] Non est priorum memoria ;
sed nec eorum quidem quæ postea futura sunt
erit recordatio apud eos qui futuri sunt in novissimo.

[12] Ego Ecclesiastes fui rex Israël in Jerusalem ;
[13] et proposui in animo meo quærere et investigare sapienter
de omnibus quæ fiunt sub sole.
Hanc occupationem pessimam
dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea.
[14] Vidi cuncta quæ fiunt sub sole,
et ecce universa vanitas et afflictio spiritus.
[15] Perversi difficile corriguntur,
et stultorum infinitus est numerus.
[16] Locutus sum in corde meo, dicens :
Ecce magnus effectus sum, et præcessi omnes sapientia
qui fuerunt ante me in Jerusalem ;
et mens mea contemplata est multa sapienter, et didici.
[17] Dedique cor meum ut scirem prudentiam atque doctrinam,
erroresque et stultitiam ;
et agnovi quod in his quoque esset labor et afflictio spiritus :
[18] eo quod in multa sapientia multa sit indignatio ;
et qui addit scientiam, addit et laborem.