[1] Muscæ morientes perdunt suavitatem unguenti.
Pretiosior est sapientia et gloria,
parva et ad tempus stultitia.
[2] Cor sapientis in dextera ejus,
et cor stulti in sinistra illius.
[3] Sed et in via stultus ambulans,
cum ipse insipiens sit,
omnes stultos æstimat.
[4] Si spiritus potestatem habentis ascenderit super te,
locum tuum ne demiseris,
quia curatio faciet cessare peccata maxima.

[5] Est malum quod vidi sub sole,
quasi per errorem egrediens a facie principis :
[6] positum stultum in dignitate sublimi,
et divites sedere deorsum.
[7] Vidi servos in equis,
et principes ambulantes super terram quasi servos.
[8] Qui fodit foveam incidet in eam,
et qui dissipat sepem mordebit eum coluber.
[9] Qui transfert lapides affligetur in eis,
et qui scindit ligna vulnerabitur ab eis.
[10] Si retusum fuerit ferrum,
et hoc non ut prius, sed hebetatum fuerit,
multo labore exacuetur,
et post industriam sequetur sapientia.
[11] Si mordeat serpens in silentio,
nihil eo minus habet qui occulte detrahit.
[12] Verba oris sapientis gratia,
et labia insipientis præcipitabunt eum ;
[13] initium verborum ejus stultitia,
et novissimum oris illius error pessimus.
[14] Stultus verba multiplicat.
Ignorat homo quid ante se fuerit ;
et quid post se futurum sit, quis ei poterit indicare ?
[15] Labor stultorum affliget eos,
qui nesciunt in urbem pergere.

[16] Væ tibi, terra, cujus rex puer est,
et cujus principes mane comedunt.
[17] Beata terra cujus rex nobilis est,
et cujus principes vescuntur in tempore suo,
ad reficiendum, et non ad luxuriam.
[18] In pigritiis humiliabitur contignatio,
et in infirmitate manuum perstillabit domus.
[19] In risum faciunt panem et vinum
ut epulentur viventes ;
et pecuniæ obediunt omnia.
[20] In cogitatione tua regi ne detrahas,
et in secreto cubiculi tui ne maledixeris diviti :
quia et aves cæli portabunt vocem tuam,
et qui habet pennas annuntiabit sententiam.