[1] De iis autem quæ idolis sacrificantur, scimus quia omnes scientiam habemus. Scientia inflat, caritas vero ædificat. [2] Si quis autem se existimat scire aliquid, nondum cognovit quemadmodum oporteat eum scire. [3] Si quis autem diligit Deum, hic cognitus est ab eo. [4] De escis autem quæ idolis immolantur, scimus quia nihil est idolum in mundo, et quod nullus est Deus, nisi unus. [5] Nam etsi sunt qui dicantur dii sive in cælo, sive in terra (siquidem sunt dii multi, et domini multi) : [6] nobis tamen unus est Deus, Pater, ex quo omnia, et nos in illum : et unus Dominus Jesus Christus, per quem omnia, et nos per ipsum. [7] Sed non in omnibus est scientia. Quidam autem cum conscientia usque nunc idoli, quasi idolothytum manducant : et conscientia ipsorum cum sit infirma, polluitur. [8] Esca autem nos non commendat Deo. Neque enim si manducaverimus, abundabimus : neque si non manducaverimus, deficiemus. [9] Videte autem ne forte hæc licentia vestra offendiculum fiat infirmis. [10] Si enim quis viderit eum, qui habet scientiam, in idolio recumbentem : nonne conscientia ejus, cum sit infirma, ædificabitur ad manducandum idolothyta ? [11] Et peribit infirmus in tua scientia, frater, propter quem Christus mortuus est ? [12] Sic autem peccantes in fratres, et percutientes conscientiam eorum infirmam, in Christum peccatis. [13] Quapropter si esca scandalizat fratrem meum, non manducabo carnem in æternum, ne fratrem meum scandalizem.