[1] Agrippa vero ad Paulum ait : Permittitur tibi loqui pro temetipso. Tunc Paulus extenta manu cœpit rationem reddere : [2] De omnibus quibus accusor a Judæis, rex Agrippa, æstimo me beatum apud te cum sim defensurus me hodie, [3] maxime te sciente omnia, et quæ apud Judæos sunt consuetudines et quæstiones : propter quod obsecro patienter me audias. [4] Et quidem vitam meam a juventute, quæ ab initio fuit in gente mea in Jerosolymis, noverunt omnes Judæi : [5] præscientes me ab initio (si velint testimonium perhibere) quoniam secundum certissimam sectam nostræ religionis vixi pharisæus. [6] Et nunc, in spe quæ ad patres nostros repromissionis facta est a Deo, sto judicio subjectus : [7] in quam duodecim tribus nostræ nocte ac die deservientes, sperant devenire. De qua spe accusor a Judæis, rex. [8] Quid incredibile judicatur apud vos, si Deus mortuos suscitat ? [9] Et ego quidem existimaveram me adversus nomen Jesu Nazareni debere multa contraria agere, [10] quod et feci Jerosolymis, et multos sanctorum ego in carceribus inclusi, a principibus sacerdotum potestate accepta : et cum occiderentur, detuli sententiam. [11] Et per omnes synagogas frequenter puniens eos, compellebam blasphemare : et amplius insaniens in eos, persequebar usque in exteras civitates. [12] In quibus dum irem Damascum cum potestate et permissu principum sacerdotum, [13] die media in via vidi, rex, de cælo supra splendorem solis circumfulsisse me lumen, et eos qui mecum simul erant. [14] Omnesque nos cum decidissemus in terram, audivi vocem loquentem mihi hebraica lingua : Saule, Saule, quid me persequeris ? durum est tibi contra stimulum calcitrare. [15] Ego autem dixi : Quis es, domine ? Dominus autem dixit : Ego sum Jesus, quem tu persequeris. [16] Sed exsurge, et sta super pedes tuos : ad hoc enim apparui tibi, ut constituam te ministrum, et testem eorum quæ vidisti, et eorum quibus apparebo tibi, [17] eripiens te de populo et gentibus, in quas nunc ego mitto te, [18] aperire oculos eorum, ut convertantur a tenebris ad lucem, et de potestate Satanæ ad Deum, ut accipiant remissionem peccatorum, et sortem inter sanctos, per fidem quæ est in me. [19] Unde, rex Agrippa, non fui incredulus cælesti visioni : [20] sed his qui sunt Damasci primum, et Jerosolymis, et in omnem regionem Judææ, et gentibus, annuntiabam, ut pœnitentiam agerent, et converterentur ad Deum, digna pœnitentiæ opera facientes. [21] Hac ex causa me Judæi, cum essem in templo, comprehensum tentabant interficere. [22] Auxilio autem adjutus Dei usque in hodiernum diem, sto, testificans minori atque majori, nihil extra dicens quam ea quæ prophetæ locuti sunt futura esse, et Moyses, [23] si passibilis Christus, si primus ex resurrectione mortuorum, lumen annuntiaturus est populo et gentibus. [24] Hæc loquente eo, et rationem reddente, Festus magna voce dixit : Insanis, Paule : multæ te litteræ ad insaniam convertunt. [25] Et Paulus : Non insanio, inquit, optime Feste, sed veritatis et sobrietatis verba loquor. [26] Scit enim de his rex, ad quem et constanter loquor : latere enim eum nihil horum arbitror. Neque enim in angulo quidquam horum gestum est. [27] Credis, rex Agrippa, prophetis ? Scio quia credis. [28] Agrippa autem ad Paulum : In modico suades me christianum fieri. [29] Et Paulus : Opto apud Deum, et in modico et in magno, non tantum te, sed etiam omnes qui audiunt hodie fieri tales, qualis et ego sum, exceptis vinculis his. [30] Et exsurrexit rex, et præses, et Bernice, et qui assidebant eis. [31] Et cum secessissent, loquebantur ad invicem, dicentes : Quia nihil morte aut vinculis dignum quid fecit homo iste. [32] Agrippa autem Festo dixit : Dimitti poterat homo hic, si non appellasset Cæsarem.