[1] Loquentibus autem illis ad populum, supervenerunt sacerdotes, et magistratus templi, et sadducæi, [2] dolentes quod docerent populum, et annuntiarent in Jesu resurrectionem ex mortuis : [3] et injecerunt in eos manus, et posuerunt eos in custodiam in crastinum : erat enim jam vespera. [4] Multi autem eorum qui audierant verbum, crediderunt : et factus est numerus virorum quinque millia. [5] Factum est autem in crastinum, ut congregarentur principes eorum, et seniores, et scribæ, in Jerusalem : [6] et Annas princeps sacerdotum, et Caiphas, et Joannes, et Alexander, et quotquot erant de genere sacerdotali. [7] Et statuentes eos in medio, interrogabant : In qua virtute, aut in quo nomine fecistis hoc vos ?

[8] Tunc repletus Spiritu Sancto Petrus, dixit ad eos : Principes populi, et seniores, audite : [9] si nos hodie dijudicamur in benefacto hominis infirmi, in quo iste salvus factus est, [10] notum sit omnibus vobis, et omni plebi Israël, quia in nomine Domini nostri Jesu Christi Nazareni, quem vos crucifixistis, quem Deus suscitavit a mortuis, in hoc iste astat coram vobis sanus. [11] Hic est lapis qui reprobatus est a vobis ædificantibus, qui factus est in caput anguli : [12] et non est in alio aliquo salus. Nec enim aliud nomen est sub cælo datum hominibus, in quo oporteat nos salvos fieri.

[13] Videntes autem Petri constantiam, et Joannis, comperto quod homines essent sine litteris, et idiotæ, admirabantur, et cognoscebant eos quoniam cum Jesu fuerant : [14] hominem quoque videntes stantem cum eis, qui curatus fuerat, nihil poterant contradicere. [15] Jusserunt autem eos foras extra concilium secedere : et conferebant ad invicem, [16] dicentes : Quid faciemus hominibus istis ? quoniam quidem notum signum factum est per eos omnibus habitantibus Jerusalem : manifestum est, et non possumus negare. [17] Sed ne amplius divulgetur in populum, comminemur eis ne ultra loquantur in nomine hoc ulli hominum. [18] Et vocantes eos, denuntiaverunt ne omnino loquerentur neque docerent in nomine Jesu. [19] Petrus vero et Joannes respondentes, dixerunt ad eos : Si justum est in conspectu Dei vos potius audire quam Deum, judicate. [20] Non enim possumus quæ vidimus et audivimus non loqui. [21] At illi comminantes dimiserunt eos, non invenientes quomodo punirent eos propter populum : quia omnes clarificabant id quod factum fuerat in eo quod acciderat. [22] Annorum enim erat amplius quadraginta homo, in quo factum fuerat signum istud sanitatis.

[23] Dimissi autem venerunt ad suos, et annuntiaverunt eis quanta ad eos principes sacerdotum et seniores dixissent. [24] Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad Deum, et dixerunt : Domine, tu es qui fecisti cælum et terram, mare et omnia quæ in eis sunt : [25] qui Spiritu Sancto per os patris nostri David pueri tui dixisti :

Quare fremuerunt gentes,
et populi meditati sunt inania ?
[26] Astiterunt reges terræ,
et principes convenerunt in unum
adversus Dominum, et adversus Christum ejus. [27] Convenerunt enim vere in civitate ista adversus sanctum puerum tuum Jesum, quem unxisti, Herodes et Pontius Pilatus, cum gentibus et populis Israël, [28] facere quæ manus tua et consilium tuum decreverunt fieri. [29] Et nunc, Domine, respice in minas eorum, et da servis tuis cum omni fiducia loqui verbum tuum, [30] in eo quod manum tuam extendas ad sanitates, et signa, et prodigia fieri per nomen sancti filii tui Jesu. [31] Et cum orassent, motus est locus in quo erant congregati : et repleti sunt omnes Spiritu Sancto, et loquebantur verbum Dei cum fiducia.

[32] Multitudinis autem credentium erat cor unum et anima una : nec quisquam eorum quæ possidebat, aliquid suum esse dicebat, sed erant illis omnia communia. [33] Et virtute magna reddebant Apostoli testimonium resurrectionis Jesu Christi Domini nostri : et gratia magna erat in omnibus illis. [34] Neque enim quisquam egens erat inter illos. Quotquot enim possessores agrorum aut domorum erant, vendentes afferebant pretia eorum quæ vendebant, [35] et ponebant ante pedes Apostolorum. Dividebatur autem singulis prout cuique opus erat. [36] Joseph autem, qui cognominatus est Barnabas ab Apostolis (quod est interpretatum, Filius consolationis), Levites, Cyprius genere, [37] cum haberet agrum, vendidit eum, et attulit pretium, et posuit ante pedes Apostolorum.