[1] Simon, Oniæ filius, sacerdos magnus,
qui in vita sua suffulsit domum,
et in diebus suis corroboravit templum.
[2] Templi etiam altitudo ab ipso fundata est,
duplex ædificatio, et excelsi parietes templi.
[3] In diebus ipsius emanaverunt putei aquarum,
et quasi mare adimpleti sunt supra modum.
[4] Qui curavit gentem suam,
et liberavit eam a perditione :
[5] qui prævaluit amplificare civitatem,
qui adeptus est gloriam in conversatione gentis,
et ingressum domus et atrii amplificavit.
[6] Quasi stella matutina in medio nebulæ,
et quasi luna plena, in diebus suis lucet :
[7] et quasi sol refulgens,
sic ille effulsit in templo Dei.
[8] Quasi arcus refulgens inter nebulas gloriæ,
et quasi flos rosarum in diebus vernis,
et quasi lilia quæ sunt in transitu aquæ,
et quasi thus redolens in diebus æstatis :
[9] quasi ignis effulgens,
et thus ardens in igne :
[10] quasi vas auri solidum,
ornatum omni lapide pretioso :
[11] quasi oliva pullulans, et cypressus in altitudinem se extollens,
in accipiendo ipsum stolam gloriæ,
et vestiri eum in consummationem virtutis.
[12] In ascensu altaris sancti
gloriam dedit sanctitatis amictum.
[13] In accipiendo autem partes de manu sacerdotum,
et ipse stans juxta aram :
et circa illum corona fratrum :
quasi plantatio cedri in monte Libano,
[14] sic circa illum steterunt quasi rami palmæ :
et omnes filii Aaron in gloria sua.
[15] Oblatio autem Domini in manibus ipsorum
coram omni synagoga Israël :
et consummatione fungens in ara,
amplificare oblationem excelsi Regis,
[16] porrexit manum suam in libatione,
et libavit de sanguine uvæ.
[17] Effudit in fundamento altaris
odorem divinum excelso Principi.
[18] Tunc exclamaverunt filii Aaron,
in tubis productilibus sonuerunt :
et auditam fecerunt vocem magnam in memoriam coram Deo.
[19] Tunc omnis populus simul properaverunt,
et ceciderunt in faciem super terram,
adorare Dominum Deum suum,
et dare preces omnipotenti Deo excelso.
[20] Et amplificaverunt psallentes in vocibus suis,
et in magna domo auctus est sonus suavitatis plenus.
[21] Et rogavit populus Dominum excelsum in prece,
usque dum perfectus est honor Domini,
et munus suum perfecerunt.
[22] Tunc descendens, manus suas extulit
in omne congregationem filiorum Israël,
dare gloriam Deo a labiis suis,
et in nomine ipsius gloriari :
[23] et iteravit orationem suam,
volens ostendere virtutem Dei.
[24] Et nunc orate Deum omnium, qui magna fecit in omni terra,
qui auxit dies nostros a ventre matris nostræ,
et fecit nobiscum secundum suam misericordiam :
[25] det nobis jucunditatem cordis,
et fieri pacem in diebus nostris in Israël per dies sempiternos :
[26] credere Israël nobiscum esse Dei misericordiam,
ut liberet nos in diebus suis.

[27] Duas gentes odit anima mea :
tertia autem non est gens quam oderim :
[28] qui sedent in monte Seir, et Philisthiim,
et stultus populus qui habitat in Sichimis.

[29] Doctrinam sapientiæ et disciplinæ scripsit in codice isto
Jesus, filius Sirach, Jerosolymita,
qui renovavit sapientiam de corde suo.
[30] Beatus qui in istis versatur bonis :
qui ponit illa in corde suo, sapiens erit semper.
[31] Si enim hæc fecerit, ad omnia valebit, quia lux Dei vestigium ejus est.