[1] Respondens autem Sophar Naamathites, dixit :

[2] Numquid qui multa loquitur, non et audiet ?
aut vir verbosus justificabitur ?
[3] Tibi soli tacebunt homines ?
et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis ?
[4] Dixisti enim : Purus est sermo meus,
et mundus sum in conspectu tuo.
[5] Atque utinam Deus loqueretur tecum,
et aperiret labia sua tibi,
[6] ut ostenderet tibi secreta sapientiæ,
et quod multiplex esset lex ejus :
et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo
quam meretur iniquitas tua !
[7] Forsitan vestigia Dei comprehendes,
et usque ad perfectum Omnipotentem reperies ?
[8] Excelsior cælo est, et quid facies ?
profundior inferno, et unde cognosces ?
[9] Longior terra mensura ejus,
et latior mari.
[10] Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit,
quis contradicet ei ?
[11] Ipse enim novit hominum vanitatem ;
et videns iniquitatem, nonne considerat ?
[12] Vir vanus in superbiam erigitur,
et tamquam pullum onagri se liberum natum putat.
[13] Tu autem firmasti cor tuum,
et expandisti ad eum manus tuas.
[14] Si iniquitatem quæ est in manu tua abstuleris a te,
et non manserit in tabernaculo tuo injustitia,
[15] tunc levare poteris faciem tuam absque macula ;
et eris stabilis, et non timebis.
[16] Miseriæ quoque oblivisceris,
et quasi aquarum quæ præterierunt recordaberis.
[17] Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam ;
et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer.
[18] Et habebis fiduciam, proposita tibi spe :
et defossus securus dormies.
[19] Requiesces, et non erit qui te exterreat ;
et deprecabuntur faciem tuam plurimi.
[20] Oculi autem impiorum deficient,
et effugium peribit ab eis :
et spes illorum abominatio animæ.