[1] Respondens autem Job, dixit :

[2] Audivi frequenter talia :
consolatores onerosi omnes vos estis.
[3] Numquid habebunt finem verba ventosa ?
aut aliquid tibi molestum est, si loquaris ?
[4] Poteram et ego similia vestri loqui,
atque utinam esset anima vestra pro anima mea :
[5] consolarer et ego vos sermonibus,
et moverem caput meum super vos ;
[6] roborarem vos ore meo,
et moverem labia mea, quasi parcens vobis.
[7] Sed quid agam ? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus,
et si tacuero, non recedet a me.
[8] Nunc autem oppressit me dolor meus,
et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.
[9] Rugæ meæ testimonium dicunt contra me,
et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi.
[10] Collegit furorem suum in me,
et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis :
hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.
[11] Aperuerunt super me ora sua,
et exprobrantes percusserunt maxillam meam :
satiati sunt pœnis meis.
[12] Conclusit me Deus apud iniquum,
et manibus impiorum me tradidit.
[13] Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum :
tenuit cervicem meam, confregit me,
et posuit me sibi quasi in signum.
[14] Circumdedit me lanceis suis ;
convulneravit lumbos meos :
non pepercit, et effudit in terra viscera mea.
[15] Concidit me vulnere super vulnus :
irruit in me quasi gigas.
[16] Saccum consui super cutem meam,
et operui cinere carnem meam.
[17] Facies mea intumuit a fletu,
et palpebræ meæ caligaverunt.
[18] Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ,
cum haberem mundas ad Deum preces.
[19] Terra, ne operias sanguinem meum,
neque inveniat in te locum latendi clamor meus :
[20] ecce enim in cælo testis meus,
et conscius meus in excelsis.
[21] Verbosi amici mei :
ad Deum stillat oculus meus :
[22] atque utinam sic judicaretur vir cum Deo,
quomodo judicatur filius hominis cum collega suo.
[23] Ecce enim breves anni transeunt,
et semitam per quam non revertar ambulo.