[1] Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit :

[2] Quis mihi tribuat ut sim juxta menses pristinos,
secundum dies quibus Deus custodiebat me ?
[3] Quando splendebat lucerna ejus super caput meum,
et ad lumen ejus ambulabam in tenebris :
[4] sicut fui in diebus adolescentiæ meæ,
quando secreto Deus erat in tabernaculo meo :
[5] quando erat Omnipotens mecum,
et in circuitu meo pueri mei :
[6] quando lavabam pedes meos butyro,
et petra fundebat mihi rivos olei :
[7] quando procedebam ad portam civitatis,
et in platea parabant cathedram mihi.
[8] Videbant me juvenes, et abscondebantur :
et senes assurgentes stabant.
[9] Principes cessabant loqui,
et digitum superponebant ori suo.
[10] Vocem suam cohibebant duces,
et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
[11] Auris audiens beatificabat me,
et oculus videns testimonium reddebat mihi :
[12] eo quod liberassem pauperem vociferantem,
et pupillum cui non esset adjutor.
[13] Benedictio perituri super me veniebat,
et cor viduæ consolatus sum.
[14] Justitia indutus sum,
et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo.
[15] Oculus fui cæco, et pes claudo.
[16] Pater eram pauperum,
et causam quam nesciebam diligentissime investigabam.
[17] Conterebam molas iniqui,
et de dentibus illius auferebam prædam.
[18] Dicebamque : In nidulo meo moriar,
et sicut palma multiplicabo dies.
[19] Radix mea aperta est secus aquas,
et ros morabitur in messione mea.
[20] Gloria mea semper innovabitur,
et arcus meus in manu mea instaurabitur.
[21] Qui me audiebant, expectabant sententiam,
et intenti tacebant ad consilium meum.
[22] Verbis meis addere nihil audebant,
et super illos stillabat eloquium meum.
[23] Expectabant me sicut pluviam,
et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
[24] Siquando ridebam ad eos, non credebant :
et lux vultus mei non cadebat in terram.
[25] Si voluissem ire ad eos, sedebam primus :
cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu,
eram tamen mœrentium consolator.