[1] Psalmus David, in rememorationem de sabbato.

[2] Domine, ne in furore tuo arguas me,
neque in ira tua corripias me :
[3] quoniam sagittæ tuæ infixæ sunt mihi,
et confirmasti super me manum tuam.
[4] Non est sanitas in carne mea, a facie iræ tuæ ;
non est pax ossibus meis, a facie peccatorum meorum :
[5] quoniam iniquitates meæ supergressæ sunt caput meum,
et sicut onus grave gravatæ sunt super me.
[6] Putruerunt et corruptæ sunt cicatrices meæ,
a facie insipientiæ meæ.
[7] Miser factus sum et curvatus sum usque in finem ;
tota die contristatus ingrediebar.
[8] Quoniam lumbi mei impleti sunt illusionibus,
et non est sanitas in carne mea.
[9] Afflictus sum, et humiliatus sum nimis ;
rugiebam a gemitu cordis mei.
[10] Domine, ante te omne desiderium meum,
et gemitus meus a te non est absconditus.
[11] Cor meum conturbatum est ;
dereliquit me virtus mea, et lumen oculorum meorum,
et ipsum non est mecum.
[12] Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt, et steterunt ;
et qui juxta me erant, de longe steterunt :
et vim faciebant qui quærebant animam meam.
[13] Et qui inquirebant mala mihi, locuti sunt vanitates,
et dolos tota die meditabantur.
[14] Ego autem, tamquam surdus, non audiebam ;
et sicut mutus non aperiens os suum.
[15] Et factus sum sicut homo non audiens,
et non habens in ore suo redargutiones.
[16] Quoniam in te, Domine, speravi ;
tu exaudies me, Domine Deus meus.
[17] Quia dixi : Nequando supergaudeant mihi inimici mei ;
et dum commoventur pedes mei, super me magna locuti sunt.
[18] Quoniam ego in flagella paratus sum,
et dolor meus in conspectu meo semper.
[19] Quoniam iniquitatem meam annuntiabo,
et cogitabo pro peccato meo.
[20] Inimici autem mei vivunt, et confirmati sunt super me :
et multiplicati sunt qui oderunt me inique.
[21] Qui retribuunt mala pro bonis detrahebant mihi,
quoniam sequebar bonitatem.
[22] Ne derelinquas me, Domine Deus meus ;
ne discesseris a me.
[23] Intende in adjutorium meum,
Domine Deus salutis meæ.