[1] Psalmus ipsi David, quarta sabbati.

Deus ultionum Dominus ;
Deus ultionum libere egit.
[2] Exaltare, qui judicas terram ;
redde retributionem superbis.
[3] Usquequo peccatores, Domine,
usquequo peccatores gloriabuntur ;
[4] effabuntur et loquentur iniquitatem ;
loquentur omnes qui operantur injustitiam ?
[5] Populum tuum, Domine, humiliaverunt,
et hæreditatem tuam vexaverunt.
[6] Viduam et advenam interfecerunt,
et pupillos occiderunt.
[7] Et dixerunt : Non videbit Dominus,
nec intelliget Deus Jacob.
[8] Intelligite, insipientes in populo ;
et stulti, aliquando sapite.
[9] Qui plantavit aurem non audiet ?
aut qui finxit oculum non considerat ?
[10] Qui corripit gentes non arguet,
qui docet hominem scientiam ?
[11] Dominus scit cogitationes hominum,
quoniam vanæ sunt.
[12] Beatus homo quem tu erudieris, Domine,
et de lege tua docueris eum :
[13] ut mitiges ei a diebus malis,
donec fodiatur peccatori fovea.
[14] Quia non repellet Dominus plebem suam,
et hæreditatem suam non derelinquet,
[15] quoadusque justitia convertatur in judicium :
et qui juxta illam, omnes qui recto sunt corde.
[16] Quis consurget mihi adversus malignantes ?
aut quis stabit mecum adversus operantes iniquitatem ?
[17] Nisi quia Dominus adjuvit me,
paulominus habitasset in inferno anima mea.
[18] Si dicebam : Motus est pes meus :
misericordia tua, Domine, adjuvabat me.
[19] Secundum multitudinem dolorum meorum in corde meo,
consolationes tuæ lætificaverunt animam meam.
[20] Numquid adhæret tibi sedes iniquitatis,
qui fingis laborem in præcepto ?
[21] Captabunt in animam justi,
et sanguinem innocentem condemnabunt.
[22] Et factus est mihi Dominus in refugium,
et Deus meus in adjutorium spei meæ.
[23] Et reddet illis iniquitatem ipsorum,
et in malitia eorum disperdet eos :
disperdet illos Dominus Deus noster.