[1] In finem, filiis Core. Psalmus.

[2] Audite hæc, omnes gentes ;
auribus percipite, omnes qui habitatis orbem :
[3] quique terrigenæ et filii hominum,
simul in unum dives et pauper.
[4] Os meum loquetur sapientiam,
et meditatio cordis mei prudentiam.
[5] Inclinabo in parabolam aurem meam ;
aperiam in psalterio propositionem meam.
[6] Cur timebo in die mala ?
iniquitas calcanei mei circumdabit me.
[7] Qui confidunt in virtute sua,
et in multitudine divitiarum suarum, gloriantur.
[8] Frater non redimit, redimet homo :
non dabit Deo placationem suam,
[9] et pretium redemptionis animæ suæ.
Et laborabit in æternum ;
[10] et vivet adhuc in finem.
[11] Non videbit interitum,
cum viderit sapientes morientes :
simul insipiens et stultus peribunt.
Et relinquent alienis divitias suas,
[12] et sepulchra eorum domus illorum in æternum ;
tabernacula eorum in progenie et progenie :
vocaverunt nomina sua in terris suis.
[13] Et homo, cum in honore esset, non intellexit.
Comparatus est jumentis insipientibus,
et similis factus est illis.
[14] Hæc via illorum scandalum ipsis ;
et postea in ore suo complacebunt.
[15] Sicut oves in inferno positi sunt :
mors depascet eos.
Et dominabuntur eorum justi in matutino ;
et auxilium eorum veterascet in inferno a gloria eorum.
[16] Verumtamen Deus redimet animam meam de manu inferi,
cum acceperit me.
[17] Ne timueris cum dives factus fuerit homo,
et cum multiplicata fuerit gloria domus ejus :
[18] quoniam, cum interierit, non sumet omnia,
neque descendet cum eo gloria ejus.
[19] Quia anima ejus in vita ipsius benedicetur ;
confitebitur tibi cum benefeceris ei.
[20] Introibit usque in progenies patrum suorum ;
et usque in æternum non videbit lumen.
[21] Homo, cum in honore esset, non intellexit.
Comparatus est jumentis insipientibus,
et similis factus est illis.