[1] In finem, ipsi Idithun. Canticum David.

[2] Dixi : Custodiam vias meas :
ut non delinquam in lingua mea.
Posui ori meo custodiam,
cum consisteret peccator adversum me.
[3] Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis ;
et dolor meus renovatus est.
[4] Concaluit cor meum intra me ;
et in meditatione mea exardescet ignis.
[5] Locutus sum in lingua mea :
Notum fac mihi, Domine, finem meum,
et numerum dierum meorum quis est,
ut sciam quid desit mihi.
[6] Ecce mensurabiles posuisti dies meos,
et substantia mea tamquam nihilum ante te.
Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.
[7] Verumtamen in imagine pertransit homo ;
sed et frustra conturbatur :
thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.
[8] Et nunc quæ est exspectatio mea : nonne Dominus ?
et substantia mea apud te est.
[9] Ab omnibus iniquitatibus meis erue me :
opprobrium insipienti dedisti me.
[10] Obmutui, et non aperui os meum,
quoniam tu fecisti ;
[11] amove a me plagas tuas.
[12] A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus :
propter iniquitatem corripuisti hominem.
Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus :
verumtamen vane conturbatur omnis homo.
[13] Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam ;
auribus percipe lacrimas meas.
Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te,
et peregrinus sicut omnes patres mei.
[14] Remitte mihi, ut refrigerer
priusquam abeam et amplius non ero.