[1] In finem, pro Idithun. Psalmus David.

[2] Nonne Deo subjecta erit anima mea ?
ab ipso enim salutare meum.
[3] Nam et ipse Deus meus et salutaris meus ;
susceptor meus, non movebor amplius.
[4] Quousque irruitis in hominem ?
interficitis universi vos,
tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.
[5] Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere ;
cucurri in siti :
ore suo benedicebant,
et corde suo maledicebant.
[6] Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea,
quoniam ab ipso patientia mea :
[7] quia ipse Deus meus et salvator meus,
adjutor meus, non emigrabo.
[8] In Deo salutare meum et gloria mea ;
Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.
[9] Sperate in eo, omnis congregatio populi ;
effundite coram illo corda vestra :
Deus adjutor noster in æternum.
[10] Verumtamen vani filii hominum,
mendaces filii hominum in stateris,
ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.
[11] Nolite sperare in iniquitate,
et rapinas nolite concupiscere ;
divitiæ si affluant, nolite cor apponere.
[12] Semel locutus est Deus ;
duo hæc audivi :
quia potestas Dei est, [13] et tibi, Domine, misericordia :
quia tu reddes unicuique juxta opera sua.